Verslag van een parachutestage in Royan

Verslag Royan september 2004. (door Anne Vandoren)
Zaterdagochtend 03.00 uur. Met de slaap nog in mijn ogen pik ik de rest van de Belgische vakantiegangers op en beginnen we aan onze trip naar Royan.

Op een klein, technisch mankementje na (de verwarming was stuk en blaasde als gevolg warme lucht), een aangename vlotte rit. Alvast een voorproefje voor het weer dat ons de volgende dagen staat te wachten (zonnig en heel warm).

9 uren later bereiken we onze plaats van bestemming. Eerst even kennis maken met Bart, onze begeleider ter plaatse en daarna de camping en de caravans bekijken. Alles dik in orde, we worden echt in de watten gelegd (krijgen nl. een vierpersoonscaravan ter beschikking voor 2! personen). Vervolgens een kijkje gaan nemen aan het strand om tenslotte s’avonds een lekker hapje te gaan eten in Royan-city. Een goed gevulde pizza in het restaurant van Coco’s moeder (Coco is de eigenaar van het paracentrum : Europhenix 17 Royan).

Zondagochtend eerste werk : kennismaken met onze collega-springers. Dit blijken 2 Nederlanders (correctie : Limburgers) te zijn : Als dat maar goed komt?!

Vervolgens papierwerk in orde maken en dan de eerste lessen theorie). Wat is static-line, hoe spring ik uit een vliegtuig, hoe opent een parachute zich, hoe controleer ik de chute, wat te doen wanneer we aan het vliegen zijn, hoe controleer ik de hoogte, hoe en waar moeten we landen, … en nog veel, veel meer.

Deze uitleg duurt tot een eindje in de namiddag. Om dit alles beter te verteren (is toch best wel zware kost), gaan we de golven trotseren en een duikje nemen in de zee. Om toch enigszins in de stemming te blijven besluiten we om de “pararol” te oefenen op het strand. De pararol heb je enkel nodig indien de landing niet volgens de regels gaat gebeuren (om een eventuele val te breken). De ideale plaats om dit te leren is dus het losse, witte, warme zand van het strand. Een idioot zicht, 5 volwassen mensen springend, landend en rollend in het zand, maar het werkt wel. Na een hilarisch kwartiertje is de pararol onder de knie. Enige nadeel is het zand dat achteraf op plaatsen zit waar het eigenlijk niet thuis hoort.

Na deze dag zijn we er trouwens zeker van dat we een leuke week tegemoet gaan. Om het even in cijfers uit te drukken : met zijn zesjes : 2 Nederlanders, 4 Belgen oftewel 3 vrouwen, 3 mannen oftewel 4 leerling springers, 1 leraar en niet te vergeten 1 supporter!!

We hebben hier trouwens ook besloten dat we ons springavontuur de volgende dagen op video laten vastleggen (leuke herinnering voor later).

Maandagochtend : Herhaling van de theorie van de vorige dag en dan het nieuwe gedeelte : de NOODPROCEDURES !! Dit wil je eigenlijk allemaal niet weten, maar je hebt geen keuze. Wil je alleen uit een vliegtuig springen, dan moet je deze procedure’s onder de knie hebben. Parachutespringen is dan wel een veilige hobby, het blijft toch een extreme sport.

Gedurende bijna een halve dag krijgen we te horen wat er allemaal kan misgaan bij het springen. En wat te doen indien dat gebeurt : KIJK – PAK – KIJK – TREK – PAK – TREK. Dit wordt zo vaak herhaald die dag, dat je s’avonds in je bed nog aan het kijken en pakken bent.

Na deze toch wel zware theorie (en met de moed een klein beetje in onze schoenen), is het nu tijd voor de praktijk op de grond. Uit het vliegtuig leren springen en vervolgens in het harnas van de parachute gaan hangen om een aantal handelingen aan te leren. De theorie kunnen we hier voor de eerste maal omzetten in een beetje praktijk. En opnieuw de nadruk op KIJK – PAK – KIJK – TREK – PAK – TREK. Nee, we zullen het zeker nooit meer vergeten.

Na dit onderdeel zijn we er klaar voor : laat de eerste sprong maar komen. Jammer genoeg speelt de wind ons parten (wat die week nog wel vaker zal gebeuren), maar gelukkig is er nog plan B : het strand!

Rond een uur of 5 à 6 in de namiddag worden we terug verwacht (meestal gaat de wind rond dat tijdstip liggen). Nog te veel wind melden ze ons : dan maar een spelletje kaarten (het is niet voor niets vakantie). En dan ineens (ongeveer 7 uur in de avond) : “Mannen, maak jullie klaar” klinkt het uit Bart zijn mond, “De wind is gaan liggen : SPRINGEN !!!“

JIPPIE (alhoewel, mijn hartje begint spontaan wat harder te kloppen), nu is het echt!

Lange broek, T-shirt met lange mouwen en een stevige schoen aan de voeten. Dit is deel 1 van de uitrusting. Vervolgens hoogtemeter, radio (begeleiding tijdens het vliegen), helm en niet te vergeten : de parachute. Vervolgens 2 of 3 check -ups en dan het vliegtuig in (nu klopt men hartje niet meer sneller, ik heb het gevoel dat het gewoon uit mijn lijf wil springen!). Samen met een stuk of 6 andere, meer ervaren springers stijgen we dan op (de eerste 2 van ons groepje, toevallig de 2 vrouwelijke groepsleden). En dan 1200 meter : vliegtuig vermindert vaart, deurtje gaat open , de instructeur (de man die ons gaat droppen) controleert de omgeving en dan het teken. De eerste maakt zich klaar, zet zich in de deur, lacht naar de instructeur, geeft een knikje en dan GO!! De eerste is vertrokken en de tweede zet zich klaar. Zelfde ritueel : goed zetten, kijken, lachen (niet meer zo makkelijk op dit moment), knikje en dan eerst nog een beetje twijfel maar toch GO!! Nummer 2 is nu ook vertrokken. Daar hangen we dan, met twee vreedzaam in de lucht, zalig genieten van alles en vooral van niets. Beetje links sturen, bochtje naar rechts draaien, gewoon rechtdoor (via het radiocontact werd ons verteld wat te doen). En dan de landing. Beide op het landingsveld (dit is vrij uniek, zal later blijken). En dan de voldoening, gillen, springen, lachen, … het kan allemaal. Dit is een ultieme kick!!

En dan op zoek naar de heren, zij staan klaar om met het volgende vliegtuig naar boven te gaan. Zelfde ritueel, doch bij de tweede sprong weerklinkt een ijzingwekkende kreet AAAAAAAAHHH… Is het van de kick of van de schrik, we zullen het nooit weten, maar daar gaat ie dan…

En dan opnieuw vliegen en landen. Nummer 2 luistert enigszins naar de instructies die hem gegeven worden. Nummer 1 daarentegen reageert helemaal niet en lijkt zelf een route uit te stippelen nl. altijd recht door!! Oei, lichte paniek op de grond, het ziet er nl. niet naar uit dat hij de landingsplaats gaat halen. Rescueteam 1 maakt zich klaar voor onmiddellijk vertrek (dit wil gewoon zeggen dat er 2 personen met de wagen vertrekken, maar rescueteam klinkt wel véél spectaculairder) op zoek naar de potentiële landingsplaats. Ondertussen is springer 2 geland en staat rescueteam 2 (2 personen in het vliegtuig)en 3 (2 personen op de motor) paraat. Ook zij vertrekken terwijl een vierde en laatste team zich naar de auto haast. Dit wil dus zeggen dat er 8 !! mensen op zoek gaan. Spannende minuten…!! En dan komt ie daaraan gereden. Een aantal “locals” hebben hem opgepikt midden in de velden (+/- 5 km!! Van het centrum) en hem met een vreemde, verbazende blik in de ogen terug gebracht naar de plaats van herkomst. Na een perfecte landing (de theorie is zeker niet voor niets geweest), loopt alles toch nog wel goed af. Een twintigtal biertjes en minstens evenveel verontschuldigingen later is alles vergeten en kunnen we terugkijken op een spannende eerste sprong.

En dan dinsdag. Alle 4 hadden we de vrije val geboekt. Dit houdt in dat we samen met 2 instructeurs uit het vliegtuig springen op een hoogte van iets meer dan 4000 meter. Dit wil dus zeggend at we opnieuw een theorie opleiding krijgen. Welke houding nemen we aan, welke oefeningen moeten we doen, wat betekenen bepaalde tekens, enz… Na deze lessen is het opnieuw te winderig om te kunnen springen, dus opteren we nogmaals voor plan B (schitterend plan trouwens) : Het strand! Dit, samen met een siësta zorgt ervoor dat we s’avonds relaxed op het centrum arriveren. Het ziet er trouwens niet naar uit dat we die dag gaan kunnen springen (de wind wil wéér niet gaan liggen). Net wanneer we denken dat het er niet meer van gaat komen, krijgen we het signaal : SPRINGEN!! Opnieuw 2 aan 2 de lucht in (en voor de afwisseling opnieuw de dames eerst). De ene al iets vrolijker dan de andere (sommige mensen kijken zeer ernstig en boos wanneer ze zich in een stresserende situatie bevinden). Voor de rest alles opnieuw hetzelfde als dag 1, met dit verschil dat de zon nu reeds een klein beetje aan het ondergaan is (dit wil zeggen dat de hemel een klein beetje roze begint te kleuren, Indrukwekkend). En ook de landingen verlopen iets anders. Het verloopt niet volledig volgens planning en zeker niet volgens de regels van de kunst. De ene is een beetje afgedreven en land ongeveer een kilometer verder buiten het terrein (record van dag 1 niet gebroken, maar toch een goede poging). Rescueteam 1 is opnieuw vertrokken (drukke week voor de mannen). Wel een zachte, perfecte landing voor de rest wat van de tweede niet kan gezegd worden. Deze land nog wel op het terrein (in een uithoekje, maar toch OP het terrein), jammer genoeg midden IN de braambessen. Deze zijn ongeveer 1.50 meter hoog en een meter of 10 breed. Niet evident om uit te geraken (en zeker niet om terug in te moeten kruipen, aangezien de parachute er nog moest uitgehaald worden). Rescueteam 2 komt ter hulp gesneld en na ongeveer een kwartiertje en veel dorens later is ook de parachute zonder kleerscheuren gered.

De conclusie van het moment is dat er precies toch te veel wind is om te kunnen springen. Gevolg : de heren mogen niet meer springen. Sorry mannen !!

Dan maar een pint gaan drinken om alles te doen bezinken en verdrinken.

Woensdagmorgen : TE VEEL WIND OM TE SPRINGEN (precies een plaat de blijft hangen). Het begint hier een beetje af te zagen. Dan maar is ne keer inkopen doen en een siëstake houden om vervolgens vroeger dan voorzien plan B in te schakelen (strand!!). Late namiddag terug op het paracentrum gearriveerd om dan, zoals wel vaker gebeurt, te moeten horen dat er te veel wind is (na de landingen van gisteren begrijpen we perfect wat ze bedoelen). Alternatief : kaarten en relaxen. Om kwart voor acht s’avonds is hat dan blijkbaar toch verantwoord om een sprongetje te maken. We mogen alle 4 samen naar boven met de “sunsetbak”. Dit wil zeggen dat we met zonsondergang gedropt gaan worden (na zonsondergang wordt er niet meer gesprongen). De zon staat nu laag boven het water, alles wordt overgoten met een warme rode gloed (de zee, het strand, het land, …) : SCHITTEREND GEWOON!!!!

Eerst worden de eerste 2 gedropt, vervolgens na een extra rondje de volgende 2. Alle 4 hangen we daar : samen, en toch ook heel alleen genietend van dit wondermooie moment.

En dan opnieuw de landingen : Wat zullen we vandaag weer hebben? Voor de afwisseling: 2 van de 4 buiten het paracentrum gaan landen. Ditmaal echter toch dicht genoeg, zodat rescue Phenix deze dag niet moest uitrukken. Een derde land op de landingsbaan op een zeer elegante manier : de “plat-op-de-buik-methode”. En al een geluk dat we met zijn vieren gesprongen hebben, er is er dan toch nog 1 volgens het boekske geland. De eer is gered!!

En dan donderdagochtend. Afspraak om 9.00 uur stipt! (hier waren we niet zo sterk in) aan de hangar. We gaan die ochtend met de eerste bak naar boven omdat men voor de rest van de dag minder goed weer verwacht (bewolking en, hoe kan het ook anders, wind). Opnieuw 2 aan 2 naar boven, de eerste van de 4 in vrije val naar beneden (de enige die trouwens gekozen om de vrije val in duosprong te doen).Klimmen naar meer dan 4000 meter, het duurt toch een tijdje. En dan gaat de deur open en zetten we ons klaar : de benen uit het vliegtuig, het hoofd op de schouder van de instructeur, lachen naar de cameraman en dan Go!! ZAAALIG !!!! Dit is echt puur genieten!!! Zorgeloos “vliegen” in de lucht (je voelt zelfs geen kriebes tijdens het vallen), zwaaien, zwemmen, neus knijpen, handjes geven (aan de cameraman die vlak voor mijne neus vliegt), het kan allemaal!! En vooral lachen, je kan er gewoon niet mee stoppen! 40 of 50 seconden, het lijkt zo kort, véél te kort. Want daar is ie dan, de parachute. Vervolgens beetje vliegen, draaien en gekken bochten maken om daarna de perfecte landing te maken (geeft trouwens een goed gevoel, op de cibel landen). Na twee dikke smakkerds aan de instructeur en een vreugdedansje later, zoeken we de collega springers terug op.

Wanneer de avond nadert, wordt alles opnieuw in gereedheid gebracht om te springen. Iedereen zijn parachute aan, in het vliegtuig gestapt, wanneer na ongeveer een tiental minuten blijkt dat iedereen terug uit het vliegtuig moet. Het toestel kan nl. niet opstijgen (probleempjes in de cockpit). De wachttijd die daarop volgt is minder goed indien je niet over een stel stalen zenuwen beschikt. Nog eens een kwartiertje later, alles opgelost en onder controle, stappen we met zijn allen terug het vliegtuig in. En voor de eerste maal gebeurt het : alle 3 (de vierde had na de vrije val geen static-line meer gesprongen, gevoel van vrije val is veel beter dan van static) landen ze op het landingsveld én op de voeten.

Na deze dag drinken we nog een biertje op het terras van da L’Escale en genieten we van het gratis schouwspel nl. een fikse onweersbui in de verte (later die nacht trouwens ook héél dichtbij). De hemel lich regelmatig volledig op. Een aantal amateur-fotografen proberen dit op de gevoelige plaat vast te leggen : niet zo makkelijk, zal later blijken.

Vrijdagmorgen doet de tweede van ons groepje de vrije val. De derde en de vierde zullen hun sprong in de late namiddag of vroege avond doen Ditmaal niet in duo, maar wel alleen voorzien van 2 begeleiders : eentje links en eentje rechts.

Met 1 been geknield en het andere onder het zitvlak, gaan ze klaar zitten in de deuropening. De begeleiders hangen reeds uit de deuropening (ze houden zich vast aan de bovenkant van het vliegtuig) Na diep te hebben ingeademd geeft de leerling springer een teken en springen ze uit het vliegtuig. Op dat moment nemen de begeleiders elk een kant vast en vallen ze dus met 3 gelijktijdig naar beneden. Eens ze stabiel hangen, laat 1 begeleider los, gaat voor de andere 2 vliegen en geeft tekens (armen goed houden, benen corrigeren, gewoon ok, …). Ondertussen doet de leerling een aantal “dummy’s” (dit zijn oefeningen om het openen van de parachute te oefenen). En dan het teken om te trekken : Dit mag je zelf doen. Indien dit niet lukt, of wanneer je dit vergeet, trekt een van de begeleiders zelf. En vanaf dan alles hetzelfde als bij de static : vliegen, draaien, genieten,… en dan proberen een zachte landing te maken. Bij 2 van de 3 is dit gelukt, de derde ging trachten om de buiklanding op een zachte manier uit te voeren (wat trouwens niet gelukt is!).

En dan ook dat gevoel : gillen, lachen, roepen, springen, NOG EENS, … klinkt het bij iedereen!!

Tegen dat de dag voorbij is, heeft iedereen al zijn geplande sprongen gedaan (zowel static line als vrije val). Alle sprongen die we vanaf nu nog doen, kunnen we afzonderlijk bijbetalen (en we mogen zoveel springen als we willen en kunnen).

Vandaag heeft Bart trouwens ook zijn eerste sprong van de week gemaakt. Dit was eerder die week niet mogelijk o.w.v. een verkoudheid (oftewel : een goei “valling”).

We hebben dus allemaal weer meer dan reden genoeg om een pint te gaan drinken als afsluiter van de dag.

In de namiddag hebben we trouwens een dorpje in de buurt bezocht. Als ik het me goed herinner : Mornac. Een typisch oud, Frans, pittoresk kunstenaarsdorpje. Hier hebben we een van de beste pizza’s ooit gegeten.

Op zaterdag blijkt het weer echt niet geschikt om te springen (zeer zware bewolking). Zelfs de ervaren springers blijven op de grond. Dit wil zeggen dat extra sprongen er die dag niet inzitten (tot grote teleurstelling van een aantal onder ons).

Dan nog maar is een Frans dorpke in de buurt bezocht. Ditmaal Talmont, zo mogelijk nog mooier en pittoresker dan Mornac. Enige nadeel van Franse dorpjes is dat ze nogal een uitgebreide siësta houden (ongeveer tot 3 à 4 uur in de namiddag).

En dan het laatste avondmaal : met zijn zesjes samen. Iedereen had hetgeen hij nog in de tent had verzameld en daar hebben we dan een “overheerlijke” maaltijd van bereid. Eerst tomatensoep met ballekes en daarna spaghetti met bolognaisesaus en Zwan worstjes. De betere campingkost. Dit alles werd opgediend onder een schitterende hemel. Dreigende onweerswolken met een regenboog op de achtergrond en een warm rode ondergaande zon. Opnieuw een schitterend moment!!

Ondertussen kijken we met heimwee terug op een toch wel erg geslaagde week (leuk, spannend, hilarisch, goei weer!, afwisselend, …)!!

En dan op zondagochtend het vertrek. Een aantal vertrekken in de vroege ochtend, 2 andere blijven (eentje wil kost wat kost nog een sprongetje maken, ditmaal vrije val met 1 begeleider). Later zullen we horen dat dit ook gelukt is (ondanks een dreigende lucht in de ochtend).

Met pijn in het hart nemen we afscheid en hopen we elkaar snel terug te zien. Als alles meezit zal dit ook lukken het tweede weekend van oktober in Spa (rendez-vous in het paracentrum).

En dan maandagmorgen naar het werk. Ditmaal voelt dit nóg slechter dan een standaard maandag. Maar dan weerklinkt als eerste nummer op de radio : TAKE A PARACHUTE AND JUMP (echt waar)!!!! Spontaan begin ik te onophoudelijk te lachen en kijk ik naar de kleur van de lucht. Blauw, geen wolken, bijna windstil,… Ja, het is een ideale dag om te springen…..!!

Verslag : Anne Vandoren

Verslag Soulac 2002